Mijn ex en ik hebben een vechtscheiding gehad. Toen ik mijn huidige man leerde kennen, heeft hij de slechte kant van mijn ex ontmoet. Hij heeft ervaren hoe agressief hij reageerde naar mij en naar de kinderen. Hij kent zijn lieve kant niet. Hij heeft niet, zoals ik, 10 jaar geschiedenis met hem, met veel mooie momenten en herinneringen. Voor hem was het een naar persoon die zijn vriendin/vrouw en haar kinderen kwaad doet.
Mijn man is een man die hoog scoort op “bescherming”. Ik heb hem vaak moeten stoppen en aangeven dat het tussen mij en mijn ex ging. Dat hij zich er niet mee mocht bemoeien. “Laat het bij mij”. Dat was erg moeilijk voor hem. Hij kon amper verdagen mij steeds op te vangen als er weer een akkefietje was geweest. Zijn hart verscheurde als hij het verdriet van de kinderen zag. Ik vroeg hem raad, advies, steun. Hij zag mijn paniek, mijn zoeken, mijn wanhoop, mijn verlangen dat iedereen het fijn had. Hij wilde het overnemen en voor ons oplossen. Hij is mijn prins op het witte paard, en wilde mij redden. Steeds moest hij terug, zich inhouden en toekijken hoe ik of de kinderen weer gekwetst raakten.
Ik had iets te doen. Het was aan mij. Ik had te staan voor mezelf, te begrenzen. Ik heb het gedaan, en ik heb de weg van ruzie naar harmonie en rust bewandeld. Er kwam herstel. Hij vond het onbegrijpelijk dat ik weer op goede voet was met mijn ex. Dat er weer gezellige momenten waren. Het liefst wilde hij hem nooit meer zien. Hij was zo boos op hem. “Hoe kan je hem dit vergeven?”. “Straks doet hij het weer”. Hij had meer tijd nodig.
Mijn dochter voelde zijn afkeer naar haar vader en had er last van. “Jullie voeden mij op om mensen met respect te behandelen en me sociaal te gedragen, dat verwacht ik ook van jullie”. Ik stelde haar een gesprek voor met haar stiefvader. Ze vond het enorm spannend, hoe hij het zou oppakken. Ze was erg moedig, ik ben trots op haar. Ze heeft hem aangegeven wat het met haar doet als ze ervaart dat hij haar vader niet mag. Ze ziet het in zijn non-verbale houding.
Ze heeft hem gevraagd wat ze graag van hem wenst: “het is mijn vader, behandel hem met respect”. Ze was toen 15 jaar. Mijn man luisterde, nam het aan en begreep haar. Hij heeft sindsdien zijn best gedaan om respectvol in het contact te zijn. Het heeft z’n tijd nodig gehad. Ze ontmoetten elkaar bij diploma-uitreikingen en andere gelegenheden en spraken met elkaar.
De wens van mijn dochter voor haar 21ste verjaardag was een etentje bij ons thuis, waar haar vader en zijn vriendin ook bij waren. Het was een fijne dag, waarin we respectvol met elkaar konden zijn en plezier hadden samen. De weg naar rust en harmonie gaat niet vanzelf. Het ging van hard werken naar hart werken.