Samengesteld Gezin

Toen we samen gingen wonen was het leuk. Het ging goed. En ergens begon de strijd tussen mijn jongste en mijn man. Een strijd die zich langzaam op bouwde en met de jaren vervelender werd. Het was voor niemand leuk. Ik voelde er me steeds tussen zitten. In een spagaat, en ik laveerde van de ene naar de ander. Ik vertaalde, “hij bedoelt… zij meent het niet zo”. “als jij nou begrijpt dat hij/zij..” Mijn man zocht mijn steun en kreeg iets anders. Ik luisterde naar beide als ze weer eens iets te klagen hadden, zo voelde ik dat. Ik was meer bezig met Redden dan met het laten zijn.

Beide zeiden ze hetzelfde over de ander en beide wilde mij overtuigen over hun standpunt. Ik ervoer alsof beide een bondje met mij zochten. De ander was of deed iets fout en ik moest het inzien en er iets aan doen. We wilde allemaal dat het anders was. Ik kon in de valkuil schieten ze te willen coachen, dat ze hun deel aan moesten pakken en wat ze er zelf aan konden doen. Dat werkte niet.

Mijn man voelde zich alleen en niet gehoord of erkent. Hij miste respect van mijn dochter, dat ze zijn gezag erkende in huis en vond dat ik dat ondermijnde. Hij begreep niet waarom ik steeds haar beschermde, hij deed haar niets aan. Ik vond dat hij wel veel kritiek had en de manier waarop kon wel anders. Dus in plaats van naast hem te staan stonden we tegenover elkaar. Mijn dochter kon haar hart bij me luchten, maar ook haar problemen bleven.

Jaren is mijn wens geweest dat ze het goed hadden met elkaar, dat ze elkaars intentie zagen, dat ze elkaar accepteerde. Tot het moment dat ik inzag dat ik zelf bezig was met het in stand houden. Ik zag mijn aandeel. Wat ik anders ben gaan doen is dat ik gestopt ben met laveren. Ik ben blijven staan, naast mijn man. Als mijn man of mijn dochter iets over de ander zeiden heb ik geluisterd en de enige reactie die ik gaf was, “ik kan me zo voorstellen dat dit heel vervelend voor je is en het lijkt me het beste dat je dit met hem/haar bespreekt”. Ik ben er tussenuit gegaan, ik heb het bij hun gelaten.

Tot mijn grote verbazing zijn ze met elkaar in gesprek gegaan. Nu hebben ze rechtstreeks contact. Ze spreken en appen elkaar, los van mij. Dat is voor mij wel even wennen. Er is rust, harmonie en verbinding gekomen. Wat ik te doen had als moeder en partner is te gaan staan naast mijn man en hun relatie aan hun laten. Herken jij de dynamiek van het laveren tussen je partner en je kind en wil je leren hoe hiermee om te gaan? Je bent van harte welkom!

13 jaar geleden ging ik met mijn dochters en mijn nieuwe man samenwonen. Er kwamen nieuwe huisregels. Mijn man had meer regels dan wij gewend waren. Het was even wennen. In de loop der jaren vonden mijn dochters dat hij zich overal mee “bemoeide”. Met hoe lang ze op de computer mochten of hoe laat ze naar bed moesten. Dat zijn geen regels.

Hij wilde mijn kinderen opnieuw opvoeden. Ze waren opgevoed, maar niet helemaal zoals hij dat zou doen of wensen.

We hebben veel gesprekken over opvoeding gehad, soms ook strijd. We gingen voor de “betrokken opvoedingsstijl” (ouder stelt duidelijke grenzen, liefdevol, er is overleg en eigen inbreng en zelfstandigheid worden gewaardeerd. Veel betrokkenheid en veel controle).

Het thema dat ik zelf te ontwikkelen had is grenzen stellen en bewaken. Dat wil zeggen dat na een mooie uitwisseling van argumenten de kinderen goed onderhandeld hadden en hun zin kregen. Het had iets weg van de “toegeeflijke opvoedingsstijl” (er moet aan de behoefte van het kind tegemoet gekomen worden. Veel betrokkenheid en weinig controle). Hij kon het moeilijk hebben, het was te los. Hij kon dan de “autoritaire opvoedingsstijl” inzetten (Ik ben de volwassene, je doet wat ik zeg. Rust en regelmaat zijn belangrijk. Veel controle en weinig betrokkenheid). Dat kon ik niet hebben.

We bespraken zaken, trachten een lijn te trekken en zochten naar hoe als partners naast elkaar te staan. In onze gesprekken wisselden we uit hoe ieder het zag. Ik luisterde naar zijn goede argumenten, kon me goed verplaatsen en inleven in wat hij aangaf en aan het einde van het gesprek was ik het met hem eens. In de uitvoering pakte het anders uit dan we besproken hadden. Ik raakte weer in gesprek met mijn dochters en vond ook hun argumenten redelijk.

In de loop der jaren leerde ik beter te staan voor wat ik zelf vond. Wist mijn plek naar beiden toe. Als stiefouder is hij betrokken bij mijn kinderen en ik ben degene die over hun opvoeding gaat. Ik had niet alleen te staan naar mijn dochters toe, ik had ook te staan naar mijn man als hij vond dat ik het anders moest doen.

Ik ben de moeder en verantwoordelijk voor de opvoeding van de kinderen. Hij is mijn man en is betrokken. Het is belangrijk dat er samenlevingsregels zijn die we allemaal naleven. Inmiddels zijn mijn dochters 22 en 19, een is het huis uit de ander bijna.

Het belangrijkste is hoe we met elkaar omgaan. Met respect, ieder in z’n waarde laten en duidelijk naar elkaar toe zijn. En dat je als partners naast elkaar staat en elkaar steunt. De rol van de stiefouder is de ouder steunen in z’n taak als opvoeder. Dat kan soms moeilijk zijn als de ouder het anders doet dan jij het zou doen.

Loop jij tegen het maken van regels of de opvoedingsstijl aan? Het kan helpend zijn om in een paar gesprekken helder te krijgen wat opvoedregels zijn en wat huisregels zijn en hoe daarmee om te gaan. Je bent van harte welkom bij Stiefgoed Leiden.

Mijn ex en ik hebben een vechtscheiding gehad. Toen ik mijn huidige man leerde kennen, heeft hij de slechte kant van mijn ex ontmoet. Hij heeft ervaren hoe agressief hij reageerde naar mij en naar de kinderen. Hij kent zijn lieve kant niet. Hij heeft niet, zoals ik, 10 jaar geschiedenis met hem, met veel mooie momenten en herinneringen. Voor hem was het een naar persoon die zijn vriendin/vrouw en haar kinderen kwaad doet.

Mijn man is een man die hoog scoort op “bescherming”. Ik heb hem vaak moeten stoppen en aangeven dat het tussen mij en mijn ex ging. Dat hij zich er niet mee mocht bemoeien. “Laat het bij mij”. Dat was erg moeilijk voor hem. Hij kon amper verdagen mij steeds op te vangen als er weer een akkefietje was geweest. Zijn hart verscheurde als hij het verdriet van de kinderen zag. Ik vroeg hem raad, advies, steun. Hij zag mijn paniek, mijn zoeken, mijn wanhoop, mijn verlangen dat iedereen het fijn had. Hij wilde het overnemen en voor ons oplossen. Hij is mijn prins op het witte paard, en wilde mij redden. Steeds moest hij terug, zich inhouden en toekijken hoe ik of de kinderen weer gekwetst raakten.

Ik had iets te doen. Het was aan mij. Ik had te staan voor mezelf, te begrenzen. Ik heb het gedaan, en ik heb de weg van ruzie naar harmonie en rust bewandeld. Er kwam herstel. Hij vond het onbegrijpelijk dat ik weer op goede voet was met mijn ex. Dat er weer gezellige momenten waren. Het liefst wilde hij hem nooit meer zien. Hij was zo boos op hem. “Hoe kan je hem dit vergeven?”. “Straks doet hij het weer”. Hij had meer tijd nodig.

Mijn dochter voelde zijn afkeer naar haar vader en had er last van. “Jullie voeden mij op om mensen met respect te behandelen en me sociaal te gedragen, dat verwacht ik ook van jullie”. Ik stelde haar een gesprek voor met haar stiefvader. Ze vond het enorm spannend, hoe hij het zou oppakken. Ze was erg moedig, ik ben trots op haar. Ze heeft hem aangegeven wat het met haar doet als ze ervaart dat hij haar vader niet mag. Ze ziet het in zijn non-verbale houding.

Ze heeft hem gevraagd wat ze graag van hem wenst: “het is mijn vader, behandel hem met respect”. Ze was toen 15 jaar. Mijn man luisterde, nam het aan en begreep haar. Hij heeft sindsdien zijn best gedaan om respectvol in het contact te zijn. Het heeft z’n tijd nodig gehad. Ze ontmoetten elkaar bij diploma-uitreikingen en andere gelegenheden en spraken met elkaar.

De wens van mijn dochter voor haar 21ste verjaardag was een etentje bij ons thuis, waar haar vader en zijn vriendin ook bij waren. Het was een fijne dag, waarin we respectvol met elkaar konden zijn en plezier hadden samen. De weg naar rust en harmonie gaat niet vanzelf. Het ging van hard werken naar hart werken.