Toen we samen gingen wonen was het leuk. Het ging goed. En ergens begon de strijd tussen mijn jongste en mijn man. Een strijd die zich langzaam op bouwde en met de jaren vervelender werd. Het was voor niemand leuk. Ik voelde er me steeds tussen zitten. In een spagaat, en ik laveerde van de ene naar de ander. Ik vertaalde, “hij bedoelt… zij meent het niet zo”. “als jij nou begrijpt dat hij/zij..” Mijn man zocht mijn steun en kreeg iets anders. Ik luisterde naar beide als ze weer eens iets te klagen hadden, zo voelde ik dat. Ik was meer bezig met Redden dan met het laten zijn.
Beide zeiden ze hetzelfde over de ander en beide wilde mij overtuigen over hun standpunt. Ik ervoer alsof beide een bondje met mij zochten. De ander was of deed iets fout en ik moest het inzien en er iets aan doen. We wilde allemaal dat het anders was. Ik kon in de valkuil schieten ze te willen coachen, dat ze hun deel aan moesten pakken en wat ze er zelf aan konden doen. Dat werkte niet.
Mijn man voelde zich alleen en niet gehoord of erkent. Hij miste respect van mijn dochter, dat ze zijn gezag erkende in huis en vond dat ik dat ondermijnde. Hij begreep niet waarom ik steeds haar beschermde, hij deed haar niets aan. Ik vond dat hij wel veel kritiek had en de manier waarop kon wel anders. Dus in plaats van naast hem te staan stonden we tegenover elkaar. Mijn dochter kon haar hart bij me luchten, maar ook haar problemen bleven.
Jaren is mijn wens geweest dat ze het goed hadden met elkaar, dat ze elkaars intentie zagen, dat ze elkaar accepteerde. Tot het moment dat ik inzag dat ik zelf bezig was met het in stand houden. Ik zag mijn aandeel. Wat ik anders ben gaan doen is dat ik gestopt ben met laveren. Ik ben blijven staan, naast mijn man. Als mijn man of mijn dochter iets over de ander zeiden heb ik geluisterd en de enige reactie die ik gaf was, “ik kan me zo voorstellen dat dit heel vervelend voor je is en het lijkt me het beste dat je dit met hem/haar bespreekt”. Ik ben er tussenuit gegaan, ik heb het bij hun gelaten.
Tot mijn grote verbazing zijn ze met elkaar in gesprek gegaan. Nu hebben ze rechtstreeks contact. Ze spreken en appen elkaar, los van mij. Dat is voor mij wel even wennen. Er is rust, harmonie en verbinding gekomen. Wat ik te doen had als moeder en partner is te gaan staan naast mijn man en hun relatie aan hun laten. Herken jij de dynamiek van het laveren tussen je partner en je kind en wil je leren hoe hiermee om te gaan? Je bent van harte welkom!